"hiç zararı yok bırakın düşsün." ben yine de eğilip alıyorum düşeni. ne gerek vardı şimdi gibi bana bakıyor. sonra da masanın üzerine bıraktığım şeye. ona da ne gerek vardı şimdi diye bakıyor ama biraz daha anlayışla. "sizi buraya çağırdım çünkü açık açık konuşalım istedim şu meseleyi" diyor gömleğinin kolunu çekiştirip. "bilmeniz gereken bazı şeyler var, yanlış anlamayın, benim de yeni öğrendiğim şeyler bunlar, ordan burdan duyduğum şeyler". merak ediyorum. ama anlattığı şeyler merakımı gidermiyor, söylediği her şey bir giriş konuşması gibi.

çıkmaya hazırlanıyorum "çok acelem var" diyorum. başımla onu selamlayıp kapıya yöneliyorum. son anda farkediyorum, keşke diyorum içimden bari diyorum pastamı bitirseydim. üzülüyorum.

peşimden bakakalıyorsun.

olacak şey var olmayacak şey var bunları bilmek lazım geliyor. o zaman, olacaktı niye olmadı denmiyor, neden oldu neden diye sorulamıyor. demek olacağı varmış denemiyor. sadece bilmek yeterli. gereksiz davul seslerini çıkaralım. davul ve zil seslerini. ziller hiç iyi gitmemiş burada. tekrar alalım. bir alt tondan başlayalım. biraz daha yavaş. oluyor.

bunu almanı istiyorum. çekmecene koyarsın, sonunda çekmecene koyabilecek bir şey bulduğuna seviniyorum. gerçi çekmeceye konulabileceğinden pek de emin değilim. sen bakarsın işte. olmadı aynanın önüne koyarsın orası da boş. biliyor musun aslında tavana bile asabilirsin. gülme sahiciyim. ne olur ki yani asılabilir.